Als medewerker van een museum, maak je soms bijzondere dingen mee. Dit kan zijn door de bijzondere mensen die je tijdens je bezoek over de vloer krijgt, maar ook door zgn. buitenkansjes welke zich voor kunnen doen. Dat een van deze buitenkansjes later de leidraad zou gaan vormen van dit project, heb ik toen niet zien aankomen.
Als medewerker heb ik het recht gehad om als een van de eerste (en in alle rust) de tentoonstelling Modern Times te zien. In deze tijdelijke tentoonstelling presenteerde het Rijksmuseum zeldzame foto’s van wereldberoemde fotografen zoals Jacques-Henri Lartigue, Lewis Hine, László Moholy-Nagy, Man Ray, Brassaï, W. Eugene Smith, Ed van der Elsken en William Klein. De tentoonstelling ‘Modern Times. Fotografie in de 20ste eeuw’ is de eerste grote overzichtstentoonstelling 20ste-eeuwse fotografie uit eigen collectie van het Rijksmuseum. In ruim 400 foto’s werden de grote ontwikkelingen in de fotografie van de 20ste getoond: de opkomst van de journalistieke fotografie, amateurfotografie, kleurenfotografie, mode- en reclamefotografie en fotografie als kunst.
De +1 bij mogelijkheden als deze is standaard mijn vader. Hij maakte in drie jaar de ontwikkeling door van ‘hobby fotograaf’ naar ‘erkende vakfotograaf (afgestudeerd aan de FVS te Amsterdam). In de loop der jaren is bij ons de interesse voor (goede) fotografie in de breedste zin van het woord enorm gegroeid, en heeft het ons in zekere zin ook meer samengebracht. Het bezoek aan deze tentoonstelling vormt tevens de start van een enorme reeks bezoeken aan musea, tentoonstellingen en steden.
Bij het bezichtigen van de tentoonstelling viel ons oog, ondanks de vele prachtige foto’s, meteen op de enorme blikvanger: de Stephan Vanfleteren muur. 91 (!) portretten van (on)bekende Nederlanders en Belgen waren keurig onder en naast elkaar geplaatst. Net zolang totdat er nauwelijks geen stukje muur meer te zien was.
Waar Anton Corbijn internationaal gezien Nederlands beroemdste export product is op het gebied van fotografie, is Stefan Vanfleteren (samen met Marc Lagrange) dit voor België. Stephan Vanfleteren werkte van 1993 tot 2009 als freelance fotograaf voor de krant De Morgen maar bleef veel tijd investeren in eigen projecten. Hij is gespecialiseerd in zwart-witportretten en langdurige reportages in binnen- en buitenland. Hij werkt momenteel vooral voor buitenlandse kranten en tijdschriften. Sinds 2010 is hij ook gastdocent aan het KASK (Koninklijke Academie voor Schone Kunsten) in Gent. Tot zijn prijzenkast behoren onder andere: de European Fuji Awards, vijf maal winnaar van World Press Photo (in 1996, 1998 en 2000) en verschillende Belgische persprijzen.
Kenmerkend in zijn portretten is de gebruik van een technische camera. Hiermee kunnen details in het gezicht tot op het haartje zichtbaar worden vastgelegd. Je raakt tijdens het bekijken van zijn foto’s dan ook nooit uitgekeken, en het is dan ook heel bijzonder dat juist de bekende mensen zich zo ‘confronterend’ laten fotograferen.
Terwijl ik de muur bewonderde maakte mijn vader snel een foto, waarbij je mij vanaf mijn rug voor de muur ziet staan. Net op tijd voordat alle andere mensen de zaal binnenkwamen en er een massale ophoping ontstond. Persoonlijk was ik heel blij met de foto, om hem vervolgens via het wereldwijde web vol trots de wereld in te gooien. Meteen hadden mensen interesse in de foto (zowel voor het verhaal als voor gebruik), en werd hij zelfs gebruikt ter promotie van de FVS afstudeer expositie van mijn vaders klas (saillant detail: de foto komt in de expositie helemaal niet voor).
Nu, in mijn zoektocht naar creativiteit vormt deze foto het uitgangspunt van mijn onderzoek. Over bekende succesvolle Nederlanders is al zoveel geschreven, maar wat als ik aan het einde van de zoektocht een muur tentoon kan stellen vol met onbekende Nederlanders? Mensen vol met concepten, ideeën of reeds actief maar nog niet (of nauwelijks) gehoord. Van deze mensen zal ik het verhaal vast gaan leggen: zowel in tekst als in beeld.
Tekst: Mike Warrink
Fotografie: NCO Photography
capcreativity.wordpress.com 